Bij de hermana's

Inmiddels bevind ik mij op het dakterras van mijn nieuwe woning in Gorafe. In een heel groot huis. En dat dan helemaal voor me, myself and I. De weg hierheen ging erg crescendo. Met dank aan groot gedeelte stevig windje mee. Met wel vaak pittig klimmen. Ondanks wijn en borrel van het huis geserveerd bij het menu del dia in Granada ging dat klimmen nog heel soepel. Slechts drie kwartier later dan ik telefonisch had vermeld maakte ik hier kennis met Juana.

Juana woont samen met haar hoogbejaarde moeder in het huis hier tegenover. Ook in Andalusie staat de mantelzorg hoog aangeschreven. Samen met haar zuster Sylvia bestiert zij hier het bed and breakfast. Dat loopt goed. ik schijn dit jaar de tweede gast te zijn. Het duo Sylvia en Juana zou niet misstaan in showroom. Juana is inmiddels vijfenzestig maar danste vroeger fanatiek de flamengo. ze heeft daarvoor nog altijd een speciale kamer ingericht. Met veel flamencojurken en beroemde atiesten aan de muur. Zover ik kan begrijpen reisde ze jarenlang de hele wereld rond en was ze de ster op grote podia. De foto's van de korte demonstratie in Gorafe kan ik nu helaas niet plaatsen maar die volgen later als ik weer in holanda achter de computer zit. Ook Sylvia is niet echt iemand waarvan er dertien in een dozijn passen. En net als Juana erg vriendelijk en enthousiast. Een korte omschrijving: halverwege de zestig, knaloranje haar en bijpassende vuurrode lippen. "Let me show you my house. I live not far from here." Dat stemt natuurlijk meer dan nieuwsgierig. Zeker na het het aangehoorde verhaal dat ze haar tijd besteed aan het verzorgen van een stuk of veertig honden. Allemaal abbondanado, en als echte dierenvriend moet je dan in actie komen.

Met Sylvia in de auto dus. Na twee kilometer steenkolenengels in de auto draaien we plotseling een smal en duister zijpad in. "Don't be afraid, it's safe. " Dat ben ik natuurlijk nooit maar met zo'n opmerking zou je er toch wel wat bang van worden. Na een kilometertje door de bush over een amper begaanbaar pad arriveren we op de plek des aankomst. Je ziet maar amper dat dit hier een huis is. Ik zie een deur die zo'n beetje half in de omgeving opgaat. Ik zal toch niet de eerste Nederlander worden die zo ergens in de bergen van Granada zomaar spoorloos gaat verdwijnen. Dit soort belevenissen houden de vakantie hoe dan ook wel leuk en verrassend. Binnen blijkt het toch wel erg verrassend ruim. Aan de muur een stuk of dertig heiligenbeelden. In principe stemt dat natuurlijk een heel eind gerust. Het verhaal met de honden komt ook al met de werkelijkheid overeen. Ik loop even mee tussen de zelfgemaakte kooien en ben toch wel blij dat er een laagje gaas tussen mij en de blaffende vrienden zit.

Omdat internet bij mij in het huis niet werkt zit ik nu bij buurvrouw Juana binnen op een kleine drie meter afstand van haar zieke negentigjarige moeder. Moeders ligt de hele dag in bed. Om het bed heen tientallen foto's uit verleden jaren. Het geeft een bescheiden inkijk in de familiegeschiedenis. Mijn gedachten dwalen af naar de indrukwekkende film Lamour die ik een half haar geleden zag. Op een oude foto van Jujana zie ik een bijzonder mooie vrouw. Dromerig, mystiek en erg knap in beeld gebracht. Samen met de verhalen die ze me vertelt kantelt mijn beeldvorming best wel snel. Een uur geleden ontmoette ik nog een min of meer standaard vrouw die om wat bij te verdienen een huis verhuurt in een of ander Spaans gehucht. Nu zorgt de combinatie van de oude moeilijk pratende moeder, de dochter en de foto's voor een wat triest in beeld gebrachte levensloop. Of moeders dit ook zo ziet kan ik moeilijk inschatten. Ze wil hoe dan ook graag een praatje met me maken. Helaas is mijn Spaans daarvoor verre van voldoende. Met Juana gaat dat net iets beter. Met haar spreek ik een combinatie van Spaans, Engels en Frans. Al werkt dat best verwarrend. Maar met de vertaalapp op de Ipad komen we toch een heel eind. Leuke manier om Spaans te leren ook. En erg blij met de voor de vakantie aan de Spaanse taal besteedde tijd. De gedane moeite wordt met dit soort avonden dubbel en dwars terug verdiend. Verder maken ontmoetingen als deze dit soort vakanties zo de moeite waard.

Gelukkig is iedereen hier heel zorgzaam en staat er nu weer een nieuw biertje voor mijn neus. Omdat er toch toevallig net gekookt werd eet ik nu ook maar meteen een hapje mee. De zusters willen mij morgen hier ook nog de omgeving laten zien. En zijn volgens mij zwaar teleurgesteld als ik daar niet op in ga. Nou heb ik voor morgen ook nog steeds geen overnachting dus dat komt eigenlijk wel goed uit. De strakke planning van de eerste weken gaat er zo wel een beetje uit. Maar dinner is ready. Dus mooie tijd om te gaan stoppen met dit uit de losse pols geschreven verslag.

Hasta luego

Peer

Na de derde bijzonder goede nachtrust in zes weken en de tweede al in deze vakantie wordt ik deze morgen om een uur of negen wakker bij een stralend blauwe lucht. Het ontbijt bij de buurvrouw is niet geheel des wielrenners en het kost enige moeite de speciale streekthee op te drinken, maar dat mag de pret niet drukken. Het programma met een bezoek aan het archeologisch museum (muy bonito) wat de dames mij willen laten zien gaat helaas niet door omdat het pas om vier uur open is. Wel krijg ik nog archeologische les van Jujana; tijdens een mooie rondrit showt ze me de schijnbaar oudste grafheuvels van Europa en laat me en passant een paar mooie delen van de omgeving zien. De lange rit die ik eigenlijk gepland had voor vandaag gaat het niet helemaal worden. Maar wel een mooie gelegenheid om er een soort van rustdag van te maken en de dag te gebruiken voor een laatste zes dagen plan.

Dat plan is inmiddels uitgewerkt, de overnachtingsadressen zíjn voor een groot gedeelte geboekt en dit verslag typ ik nu in het mooie Cazorla. De reis hierheen was indrukwekkend. Een prachtige telkens wisselende omgeving met ruige rotspartijen en bijzonder mooie vergezichten. Versterk dit geheel met Blaudzun, Mathew Dear, Muse en nog wat andere artiesten en het resultaat is een lyrisch rondfietsende Peer. Al was die Peer dan voor de afwisseling vandaag om half vijf wel weer eens wat laat weg. Omdat internet niet heel goed werkte zat er een kilometertje of 60 in het achterhoofd. Bij aankomst hier om kwart over negen bleek dat net iets meer te zijn dan honderd. Met heel veel wind op kop, 15 kilometer zandpad en heel veel hoogtemeters. En dan toch nog aankomst bij daglicht. Deze vakantie nog niet een keer aankomst in het donker. Zelfs op deze leeftijd zit daar nog steeds vooruitgang in.

Om twaalf uur bestel ik in dit met led lampen fel verlichte restaurant mijn laatste biertje. Ben hier ook nog de enige gast. Jaren geleden at ik op dit plein eens overdreven goed. Helaas is het restaurant waar ik toen at verdwenen. Wel knap dat ik nog rechtstreeks er naar toe kan lopen.

Saluut

Peer