Ruzie met de weergoden

Ondanks zeer beroerde weersverwachtingen wordt ik elke morgen weer verrast. Goede temperatuur, beetje bewolking, net te veel wind, kortom zeer vriendelijk fietsweer. Deze Hollander kwam dus zonder veel problemen aan in Heidelberg. In mijn herinnering een prachtige stad. Jaar of vijftien geleden was dat een pleisterplaats op de weg, met toen ook al de velo, naar het Italiaanse Florence. Heidelberg zelf is niet erg veel veranderd, mijn beleving van het geheel wel. Nog steeds mooi, maar ook te druk, te commercieel, te toeristisch, kortom minder indrukwekkend.

Maar nog altijd wel genoeg de moeite waard voor een korte break met spargelsuppe, koffie en het opladen van wat onmisbare apparaten. Nog altijd met een vriendelijk zonnetje en een mooie drieentwintig graden. Mazzel dus en goed voor het gemoed. Helaas of misschien ook wel gelukkig duurt geluk nooit eeuwig. Het zou een saaie wereld worden. Met louter blije verhalen. Vandaag alvast een mooi voorproefje van eindigende mazzel. Wel met waarschuwing; de eerste stortbui, die zeer plotseling kwam opzetten, viel uit de hemel toen ik net onder een lange overkapping reed. Half uurtje later alweer uitzicht op een blauwe lucht. Geen nat pak dus en alleen wat verplichte extra pauze met wat lotgenoten. Best gezellig zelfs. Een paar uur later een tweede partij noodweer. Toevallig passeer ik net op dat moment een overkapping bij een botenhuis. Met ook weer twee lotgenoten voor de gezelligheid. Schuilen schepsels scheppen een band. Deze stortbui is wel erg heftig. Bakken hagel vallen uit de lucht en zelfs onder de toch best wel forse paraplu blijft het niet volledig droog. Toch viel de schade mee. Tegen achten redelijk droge aankomst in.... Ingolstad? met alleen wat modder op de cannondale.

Alle weermannen roepen heel hard zoiets als code oranje voor de volgende morgen. Om acht uur s'morgens niets van dat al. Wederom slechts wat vriendelijke wolken aan de hemel. Vandaag eindelijk weer eens een fietsplan volgens plan. Weermannen, weervrouwen en buienradar beinvloeden vandaag wel degelijk mijn gedrag en met nog 50 kilometer te gaan ben ik zo tegen vieren al best dichtbij mijn volgende airbnb adres. Die net voor acht uur thuis zou zijn. Dus mooi stadje opgezocht, uitgebreid getafeld, ijsje erbij, toch nog tijd genoeg. Bij mijn vertrek om half zes begint het wel heel zoetjes aan te regenen. En de lucht trekt overal dicht. Even schuilen lijkt niet echt een optie. Een half uurtje later ben ik ondanks regenjack geheel en al doorweekt. Achteraf bleek dit slechts voorspel van het spektakel dat nog komen ging. Wel al heftig en behoorlijk maar nog niet het echte werk zeg maar.

Toch zit dat echte werk eraan te komen. Dat voel ik aan mijn water en zie ik met mijn ogen. De pikzwarte dreigende hemel waar ik recht op af fiets voelt als een dreigende pittbull die mij zo gaat grijpen. En het was hier zoeven al behoorlijk noodweer. De grote plas hagel waar ik doorheen rijd komt tot aan de assen van de atb. Even voetje aan de grond zorgt voor steenkoud ijsbad aan de toch al behoorlijk verkleumde voetjes. De al stevig regen van zojuist is nu veranderd in zulk noodweer dat verder fietsen niet meer gaat. Volgens de Garmin zou ik nu wel zo ongeveer op aankomst zijn. Het volk wat hier woont komt even heel bezorgd kijken bij het minafdakje waar ik onder schuil. Nog minstens 15 kilometer is hun meest positieve inschatting. Dit worden niet bepaald de leukste kilometers van deze toeristische fietstrip, wel de meest enerverende. Omdat het nu snel donker wordt stap ik een uur later toch weer op de fiets. Kwartiertje later nieuw probleem. "Geen doorgang meneer" De toegangsweg naar het dorp waar ik heen moet is overstroomd en ik mag er niet meer door. Een hartgrondig K kan ik op dat moment even niet onderdrukken.

En zo ontstaat geheel vanzelf weer dat vervelend ongemakkelijk gevoel. Het best te omschrijven als 'hoe ga ik hier in godsnaam nog een eind aan breien'. Een gevoel dat iedere fietsvakantie wel in min of meerdere mate vanzelf aan komt waaien. De situatie van vandaag komt met stip binnen in de top drie. Het is nat, koud, halfdonker, gevaarlijk met ander verkeer en ik heb geen idee hoeveel extra kilometer de omleiding veroorzaakt. Hoewel ik weet dat het tricky is besluit ik het de Garmin gps maar voor me uit te laten rekenen. Bange voorgevoelens dat dit wel eens fout kan gaan waren niet alleen op vage voorgevoelens gebaseerd. Resultaten uit het verleden en zo...De geadviseerde weg gaat van breed naar smal, van verhard naar onverhard, van vlak naar klimmen en gaat dan verder op zoiets als halfverharde weg. Halfverharde weg aldus de Garmin. Ik zie een bospad vol met afgewaaide boomstronken, modderstromen en gaten en kuilen in de weg. Tot overmaat van ramp zijn de batterijen van de routeplanner bijna leeg. En toch, het wordt haast saai ook dit keer wederom geen dramatisch einde. Geen gevechten met wilde beren in het bos, geen waterval die mij, verzwelgt, geen boom die op mijn fiets valt. Zelfs de Garmin haalt het tot de finish. Tegen tienen sta ik gewoon, weliswaar als moddermannetje' met bijpassende modderfiets na 175 kilometer fietsen bij hostess Uschi aan de deur. Bij mijn speurtocht naar wat eetbaars raak ik nog wel midden in de nacht de weg kwijt. Aanbellen bij wat locals lijkt me uiteindelijke nog de enige maner om weer op spoor te komen. Het wordt wel een 'kastje naar de muur' verhaal. Uiteindelijk word ik door een vriendelijke Duitse dame die mij met de auto was gaan zoeken nadat ze zich realiseerde dat ze me de verkeerde weg had ingestuurd, naar 'huis' gebracht . Een passend einde voor dit hevig dagje. Als toetje daarna nog tot een uur of twee nog met gastvrouw/spraakwaterval Uschi buurten in de keuken. Morgen maar eens rustig aan doen.

Wordt vevolgd