Hoe wij hier zwemmen

Het leven als reis. Met dat thema houden wij ons hier in Kritsa bezig. Vier dagen doen we dat nu al. En het verveelt nog lange niet. "We" zijn een groep van negen Nederlanders en vier Belgen. Een plezierig groepke uiteenlopende karakters met een gezamenlijke nieuwsgierigheid naar goed ingevulde levens. Samen met de Antwerpse tandarts Andre en natuurlijk onze cursusleider vertegenwoordig ik daarbij de mannelijke genen in de groep. Onder de bezielende leiding van Professor Dokter Joep Dohmen, emeritus hoogleraar filosofie worden wij hier met zijn allen in rap tempo wijzer. Of dat idee heerst hier in ieder geval. Organisatie, hoogstandjes in de keuken en het vervoer naar diverse skoon Kretenzer plaatsen zijn in deskundige handen van Jaques en Hans daarbij ondersteund door Dineke, Joeps charmante vrouw. Nou maar hopen dat Dineke dit leest en ik met deze vriendelijke opmerking nog wat pluspunten kan scoren.

Het leven als reis klinkt voor de lezers van deze blog misschien een weinig abstract. Of nog erger, een tikje zweverig zelfs. Aan mij de nobele taak om te showen dat dit niet zo is. "De reis" is hierbij uiteraard een metafoor. Een reis die voor mij alweer een hele tijd geleden, zonder dat ik daar zelf koos, van start ging bij ons moeder. Volgens mijn eigen planning reis ik nog een jaar of veertig door. Die dan niet zeker allemaal gevolgd zullen worden door ons moeder. De vraag of dit een trieste constatering is komt in deze week ondermeer ter sprake. Bij deze bedank ik mijn moeder in ieder geval op afstand alvast voor de kans die ik ooit kreeg. Het bevalt me namelijk nog altijd bijzonder goed op deez planeet.

Gelukkig gaat dit goed bevallen niet altijd helemaal vanzelf. De eigen GPS is vaak nog slechter dat mijn Garmin routeplanner en ook daarmee eindig ik regelmatig op de meest beroerde paden. Gelukkig pleeg ik wat deskundigen te kennen die mijn handje vast kunnen houden bïj het begrijpen van de Garmin. De leuke en mooie paden die ik daarbij op het spoor kwam en die anders voor eeuwig verborgen zouden blijven stemmen mij nog altijd vrolijk. Al die Garmin gebruikers samen vormen inmiddels een gezellig clubke. Waarbij de een de ander helpt, leidend tot nog meer fraaie tracks die mijzelf en de medemens gelukkig maken. Niks mis natuurlijk met het oude vertrouwde "rondje van der Linden" waarvoor we binnenkort het 1500 malig jubileum vieren. Maar de weg van de snelweg heeft toch zeker ook zijn charmes.

Het leven als reis kan natuurlijk zonder GPS. Er zijn zelfs speciale all in resorts waar je met minimaal risico en minimale inspanning op een luchtbedje in het zwembad rond kan blijven dobberen tot het geld op is en de stop er uit getrokken wordt. Zelfs na een zeer bescheiden zelfonderzoek weet ik tamelijk zeker dat deze optie voor mij in de categorie "zeer slechte keus" gaat vallen. De huidige reis bevalt mij hoe dan ook een heel stuk beter. Ik blijf er graag verslag van doen.