Lekker leven in Loutraki

Gisterenmorgen was het afscheid van Athene. Na de filosofieweek dompelde ik mij daar twee dagen onder in historische culturen. Duizenden andere toeristen deelden met mij deze ervaring. Dat maakt het geheel helaas wat minder authentiek. Boeiend doch vermoeiend is een poging tot een net niet helemaal de lading dekkende omschrijving. Wel mooi en tevreden met hetgeen ik zag en ervaardde. Maar het Atheens vertrek ging niet gepaard met emotionele of melancholische gevoelens die soms waarde geven aan een afscheid.

De eerste paar uur van de fietstocht gisteren waren niet bepaald zeer feestelijk. Gigadruk, half beneveld door diverse uitlaatgassen, automobilisten die fietsers niet gewend zijn en dat alles gecombineerd met een brandende zon die mijn hoofd en nek rood kleurden stemmen mij wat minder vrolijk. Deel twee van de reis maakte wel weer alles goed. Vakantiefietsen zoals vakantiefietsen bedoeld moet zijn. Een indrukwekkend landschap zo ongeveer geheel voor mij alleen. Aan de rechterzijde bijna fietsend op het strand met daarachter een prachtig wolkenspel wat de azuurblauwe zee telkens anders op doet lichten. De ruige rotsen aan mijn linkerhand maken het indrukwekknd schouwspel compleet. Het stimuleert mijn bescheiden aanwezige poëtische gaven. Het enige dat dan wat zorgen baart is een nog te vinden overnachtingsplaats. De afgelopen zeventig kilometer kwam er namelijk geen enkel bed of breakfast langs. Ervaringen uit het verleden vertellen me dat dat soms penibel wordt. Deze middag zit gelukkig alles mee. Tegen half acht kom ik aan in Loukrati. Een wat grotere plaats in de Egeïsche zee. Of het door een wat benevelde stemming komt weet ik nog niet zeker, wel dat dit een milde vorm is van een soort van liefde op het eerste gezicht. Het is hier relaxed, de bruine kroegen ademen sfeer en de zee is mooi. Geen wonder dat ik mij hier vandaag nog altijd aan het goede Griekse leven laaf

Deze middag uit zich dat in genieten van goed eten. Alhoewel deze vakantie al wat gastronomische hoogstandjes opleverde serveert restaurant Agiosefrosinos het beste van hetgeen de Griekse keuken mij tot nu toe bood. De eerste keer dat tripadvisor mijn tevoren gewekte verwachtingen volledig waar maakt. Het restaurant is een juweeltje. Eenvoudig, authentiek en stijlvol. Soms voel je jezelf perfect op zijn plek op een voorheen onbekend adres. Agiosefrosinos is zo'n plek. Mocht ik ooit een restaurant beginnen dan is dit een lichtend voorbeeld. Een mooie link ook naar een van de artikelen uit de filosofieweek die ik vanmorgen op het gemakje op het strand nog eens bestudeerde.

In dit artikel van de Canadese filosoof John Gray gaat het er o.a. over dat mensen betekenis en inhoud willen geven aan de dingen die ze uitvoeren en die er voor hen toe doen. Kern hierbij is dat just having fun en spullekes kopen niet genoeg is voor een geheel tevreden leven alhier op de planeet. Sommigen bereiken deze tevredenheid.door te geloven in iets hogers. Nou is mijn sympathie voor hogere machten gelukkig nooit heel goed ontwikkeld. Zeker hogere machten die voor mij binnen zekere grenzen ongetwijfeld goed bedoelend bepalen hoe te leven, zorgen voor een gezonde portie argwaan. Wat overigens net wegneemt dat er ook voor mij iets moet zijn dat just having fun of tijdelijke momenten van optimale tevredenheid overstijgt. Gisteren bijvoorbeeld in de laatste veertig kilometers van mijn fietstocht of vandaag tijdens mijn zeer tevreden diner heerste er een soort van optimale stemming. Veel beter dan op die momenten kan ik me niet voelen. Toch is dat niet genoeg en zoek ik verder. Waarbij de filosofie mooie bakens vormt om het een en ander verder te ontwikkelen. Niet meteen de gemakkelijkste weg maar met mijn nieuwsgierige genen wel de enig mogelijke. De eigenaar van dit restaurant laat in deze bescheiden ruimte in mijn ogen iets zien van wat hem drijft en wat werken overstijgt. Het restaurant groeide uit tot iets dat meer is dan alleen een middel tot geld vergaren of iets om alleen maar van rond te komen. Hem hiermee confronterend zorgde voor een plezierig gesprek. Wat de ervaring nog iets mooier maakte. Het stemt plezierig als zo begrip ontstaat en dingen zo mooi in elkaar grijpen.

Morgen spring ik weer eens op het fietske. Uur of 7 weg is zo ongveer de planning. Op het midden van de dag is het met een graad of 30 en de felle zon namelijk niet helemaal comfortabel op het stalen ros. Of dit allemaal gaat lukken weet ik over een uur of zeven. Time to sleep.