Bericht vanuit de bedevaart

Vanonder een tijgerprinten deken en mijn gisteren verkregen oranje Adidas trainingsjack typ ik hier in bedevaartsoort Santiago de Compostella in Shusanna's fraaie appartement mijn eerste reisverslag. De Portugees/Spaanse fietstrip is inmiddels vier dagen oud. Allemaal heel leuk en aardig zo'n bedevaartstrip, je zou er iets voor terug verwachten, maar de (weer)goden zijn ons duidelijk niet heel erg goed gezind. Men spreekt hier zelfs over ijsheiligen, die volgens de Spaanse Pedro Timofeef het kwik deze nacht tot onder het vriespunt laten zakken. Het past goed bij de vandaag gevallen Spaanse hagel. Gelukkig blijven de wegen morgen wel grotendeels sneeuwvrij.

Een dag of vier geleden leek dat nog heel anders. Vijfentwintig graden in de schaduw. En tot elf uur des avonds genieten van een koel pilsje op een Meerhovens terras. Bij reismaat Peer Bierens leek de tropenkolder zelfs in het hoofd geslagen. Op de woensdag van vertrek stond 'den Biering' een half uur voor de afgesproken tijd al bij mij op de stoep. Uiteraard moest ik toen mijn spullen nog inpakken. Het 'nietfietspak' waar Peer in gehuld was kon helaas mijn goedkeuring niet verdragen. Tijdens vakanties als deze is er in onze opslagruimte slechts plaats voor een fietspak en een nietfietspak. Zelfs met zo'n dagelijks te dragen lichtgewicht nietfietspak wil je als Hollands duo liever niet al te overdreven veel voor lul staan.

Nog even een kort achtegrondverhaaltje waarom Peers nietfietspak echt niet kon. Vrouwelijke collega's vroegen mij eens of ik tijdens het lopen zo'n sexy broekje droeg, zo'n loopbroek met een hoge split. De echte atleet weet meteen wat voor broek ik hier bedoel, voor minder goed ingewijden volstaat de vergelijking met de minirok. Degenen die mijn collega's een heel klein beetje kennen weten dat 'sexy' hier niet al te serieus moet nemen. En met zoiets stond Peer dus aan mijn deur. Niet doen dus! Ook mijn ijzersterke argument dat je met zo'n broek in Santiago niet de kerk in komt bleek Peer te overtuigen. Dat de billen er met zo'n broek bij deze temperaturen af zouden vriezen wist ik toen nog niet.

Inmiddels is deze vakantie al weer drie dagen oud. En op de beroerde temperaturen na is het hier geweldig. De airbnb adressen waar we overnachten zijn supergoed en ook nog eens beregezellig. Aankomst woensdagavond bij gastheer Manuel. Manuel probeert in tien minuten tijd informatie voor drie uur te proppen. En dat houdt het leven vrolijk. Vanuit zijn appartement op de tiende verdieping hebben we een schilderachtig uitzicht over Porto. Met de in de slaapkamer opgestelde telescoop kunnen we ook nog eens de buurvrouw in de gaten houden. Hoe mooi kan het leven zijn. De eerste avond vieren we met Julie, die ongeveer tegelijk met ons in Porto arriveerde. Juul, 56 jaar, woonachtig in United States, reislustig, soms een tikkie te Amerikaans reagerend, nog altijd op zoek naar nieuwe ervaringen en daardoor bij elkaar zeer boeiend en aangenaam gezelschap. Ondanks de kou en de regen die met bakken naar beneden kwam een zeer geslaagde avond dus.

Ook onze eerste fietsdag was zeer succesvol. Al was het wel een aanslag op het perineum. Vijftig van de honderd kilometer 'rolden' we over onvervalst slecht lopende Portugese kasseien. Prachtige uitzichten op deze alternatieve wegen, daar niet van, maar de stoel zit s'avonds toch wat minder lekker. Wel lekker was het eten op deze eerst fietsdag. Op een van de beste Airbnb adressen ooit bezocht. Carla en Manuel ontvingen ons in Afife, een gehucht in the middle of nowhere tegen de Spaanse grens. Voor de deur een soort van stockcar, crossmotor en wat mountainbikes. Romantiek ten top alhier. Dierenarts Carla, 29 jaar en leraar Manuel, 39 jaar kwamen elkaar zo'n jaar of twee geleden tegen en leven hier in een prachtig oud huis als een soort van god in Portugal. Beiden zonder ook maar enigszins klef te worden heel gelukkig en zeer verliefd. Een soort van rolmodel voor de serie 'ik vertrek'. Perfecte ingrediënten voor een zeer ontspannen boeiende avond met heerlijk eten, veel Portugese vino tinto en zeer aangename gesprekken. Met dank aan Airbnb.

De aankomst op de tweede dag in Vigo was van een ander kaliber. Drukke stad, veel te late aankomst en moe van zware fietstocht. Wel wederom een adres met een verhaal. Een huis met tal van foto's en allerlei 'trofeeën' waarvan je zou willen weten wat voor verhaal er achter zit. De verhalen van de uit Duitsland afkomstige gastvrouw Christiane suggereerden een heftig leven. Leuk om mee te gaan stappen dus. Tot vier uur in de morgen. En ook toen wilde ik nog lange niet naar huis. Helemaal knap dat de grote hoeveelheden vino tinto niet zorgden voor een beroerd gevoel waardoor zelfs de 150 km lange fietstocht met daarbij veel stevig klimwerk van een dagje later best wel voelde als een eitje.


Op dag drie was het aankomst in Santiago de Compostella. Vandaag reden we hele stukken van de Caminho, de officiële wandel/fiets route die loopt van Porto naar Santiago. Dit tochtje verliep helaas niet de hele dag succesvol. Racefietsen zijn toch wat minder geschikt voor modderpaden, keienwegen en steile trappen. Maar wel mooi om te doen. En zo kom ik op het einde van dit verhaal op het punt waar het verslag begon. Morgen nog een tochtje naar Deportivo di Coruna op en neer en dan daarna weer zo zoetjes aan terug richting Porto. En maar hopen dat het dan niet sneeuwt.

Peer