Tussen inktvis en biefstuk

Tussen inktvis en biefstuk

Een stukje schrijven in die pauze. Dat was althans de bedoeling. In het restaurant met de wonderschone naam 'O Cantinho Das Gaveas' ligt het tempo van het bedienend personeel daarvoor echter veel te hoog. Niks luie Portugezen die van onze Europese belastingcenten wegen bouwen en verder louter lanterfanten op de Portugese stranden. Harde actie alhier. Volgens mij is het eigenlijk de bedoeling om de plaats waar ik nu zit zo kort mogelijk bezet te houden. Dan komt er weer een tafel vrij voor nieuwe klanten. Dat laat de kassa rinkelen. En is goed voor de Portugese economie. En daarmee natuurlijk ook voor mij. Mits men over mijn inktvis accijns betaald natuurlijk. Gelukkig is mijn Portugees niet goed genoeg om dat te vragen. Uiteraard ben ik na mijn zojuistgenuttigde espresso ook nog lang niet weg. Schrijfpeer moet tenslotte nog wat herinneringen aan denkbeeldig papier toevertrouwen. Leuk om later terug te lezen. En het laat mijn moeder rustig slapen (hoop ik dan).

En of de duvel er mee speelt. Mij werd zojuist vriendelijk verzocht de eetplaats te verlaten. Vraag me af of dat ook gebeurd was wanneer ik iemand tegenover mij vriendelijk in de ogen had kunnen kijken. Mijn intuitie zegt van niet. In het meest afgelegen hoekje van dit restaurant typ ik echter dapper verder. Fooitechnisch gaat me dit in ieder geval geen geld kosten vanavond. Toch zijn er mensen positief over deze eettent. Zoals de Nederlandse eigenaar van de kledingwinkel waar ik vanmorgen mijn garderobe traditiegetrouw weer uitbreidde met een vakantieshirtje. De goede man was zeer lovend over deze tent en dat is de reden dat ik hier nu zit. Eettechnisch wel terecht. De inktvis kon mij zeer bekoren en de biefstuk krijgt ook een zeven plus. Ook de vino tinto is goed binnen te houden. En de rekening schijnt straks ook nog mee te vallen. Zoals vrijwel overal in Portugal. Verder zit ik op dit moment een heel eind beter in het vel dan gisteren rond deze tijd. Toen dwaalde ik nog dapper rond door de Lissabonse straten op zoek naar Lookout Lisbon, het hostel waar ik voor een nacht of twee tot drie verblijf.

Gisteren was zo'n typische dag waarop de wet van ellende zich op een overdreven wijze manifesteert. Zo'n off day die er iedere vakantie wel eentje tussen schijnt te moeten zitten. Voor de afwisseling weer eens slecht geslapen en op de vroege morgen geen echt uitgerust gevoel. Niet heel vreemd, vijfhonderd kilometers in drie dagen over pittige wegen met veel wind tegen gaan aan mij niet ongemerkt voorbij. Tenslotte ben ik ook geen achtien meer. Het ritje naar Lissabon leek echter op papier een eitje. Kilometertje of tachtig over vrijwel vlakke wegen. Dat stormwindje tegen was iets waar ik toen nog niet van wist. Net zo min als de situatie met de slechte benen en een nog wat vermoeider gevoel dan ik al dacht. Vanwege het korte ritje vertrok ik ook nog eens ruim laat uit. Het buitje met de dikke druppels dat me onderweg een uurtje of drie onder een blauw zeiltje ergens in the middle of nowhere gekluisterd hield had ik geloof ik nog niet genoemd. Dat die tachtig easy kilometers er vervolgens honderdtwintig werden hielp ook niet mee. En dan was daar ook nog Lissabon. Een verschrikking om doorheen te fietsen. Van alle steden die ik ooit fietselijk bedwong komt Lissabon met stip op een. Tijdens dit soort ritjes voel ik mij regelmatig een soort van vogelvrij. Toch zwaaide ik onderweg maar een keer met de welbekende vinger naar een medeweggebruiker. Die maakte het dan ook wel heel bont. Wonderbaarlijk genoeg liep ook dit goed af. Om het extra spectaculair te maken waren de talrijke aanwezige tramrails door de regen spekglad geworden. En natuurlijk had niemand ooit van Hostel Lookout Lisbon gehoord.

Zoals tot nu toe altijd alles kwam dit uiteindelijk toch weer op zijn pootjes terecht. Ook in het donker zijn hotels te vinden en na slechte dagen komen er tot nu toe altijd weer goede. Nog wat puntjes om dit verhaal extra smeuig te maken: het mij geadviseerde restaurant serveerde tegen de tijd dat ik het gevonden had geen eten meer. De broodjesbar waar ik ter compensatie maar een luxe broodje bestelde verzocht mij vriendelijk doch dwingend dit buiten op te eten; het was tenslotte al na sluitingstijd. De kom met vissoep die ik ergens anders wist te charteren kwam tussendoor ergens op de marmeren vloer van de 'vis speciaal tent' terecht. Dat daarna bij terugkomst de sleutel van het kluisje breekt mag een sinecure heten. Gelukkig dook ik zowel mentaal als fysiek redelijk total loss mijn driehoog stapelbed in. Driehoog slapen bouwt waarschijnlijk al bij voorbaat een fysieke plasrem in. Volgens andere gasten was het hostel de hele nacht een gekkenhuis. Bij wijze van uitzondering heb ik overal doorheen geslapen. Het kan verkeren.

Om al deze gisteren geleden armoei kan ik vandaag weer vrolijk lachen. Het weer was prachtig, Lissabon veel mooier dan gisteren en ik ben hier in deze tent nog immer niet weggejaagd. Ik plak er zelfs nog een dagje Lissabon achteraan. Morgen bezoek ik nog wat museums. Verder is het hier veel te groot om alles in een dag te kunnen zien. Nog een laatste slokje rode wijn en nog een espresso. Daarna is de geheel uitdrukkingsloze camarero waarschijnlijk blij dat die vervelende Ollander nu eindelijk de tent verlaat.

Inmiddels weer terug in het hostel. Waar de eigen huisband wederom luid zingend de gasten uit hun slaap probeert te houden. Ik twijfel tussen nog wat lezen of een rondje Lissabon. Ook buiten is er zo te horen nog genoeg te doen.


Wordt vervolgd

Peer