Biefstuk met chianti en kapotte fietsen

Met de heren Fisser en Wilting op de bank achter de televisie en de andere heer Fisser aan de studie in een wielerboek heb ik nu zomaar even tijd om over de boeiende verwikkelingen tijdens onze fietsreis door Toscane uit te weiden. Eigenlijk zou rond deze tijd Siena by night verkend moeten worden. Helaas is het hier nogal beestachtig koud (graadje of 6), doe ik aan traveling light (korte broek, twee t shirts en een paar slippers), en is het bij gebrek aan een overschoenen en een bontmuts toch wat beter toeven in ons comfortabel appartement op twintig meter lopen van het beroemde plaza del Campo. Een uur of drie geleden ontmoeten we hier de eigenaresse Sylvia. Korte omschrijving: net als de eigenaars van gisteren in het appartement in Pisa zeer aardig, stevige handdruk, vrolijke oogopslag, Italiaans, en hoogzwanger. Van de derde alweer.
Maar genoeg over de eigenaresse. Terug naar de eigen avonturen. Geen betere dag dan gisteren om het pittoreske meerhoven te verlaten. Regen, koud, wind en veel witte kopjes in de bus. Voor de afwisseling was ik een fikkie laat op het vliegveld. Voordeel daarvan is dat je als het echt krap wordt overal voorrang krijgt. Je moet er wat voor doen voordat je ze als vip behandelen.

Wel precies op de afgesproken tijd. De aankomst bij di mama lucia en zoon en tolk André in ons eerste geboekte vakantieadres. Een prachtig oud Pisaans huis, authentiek ingericht met mahoniehouten kasten, ouderwets luxe stoelen, een zo te zien veel gebruikte piano in de gang en een iets te volgeplante exotische tuin. Alwaar wij tussen de bloeiende oleanders en citroen en olijfbossen onze fietsen in elkaar zetten.

Fietsen die normaal gesproken nooit kapot gaan; op vakantie kan dat schijnbaar anders. Ben sloopte binnen vijf minuten zijn twee reservebanden, het stuur van Geert bleek niet meer fatsoenlijk af te stellen en bij ondergetekende bleek het een en ander bij de achteras losgelopen.

Gelukkig was daar zoon André, onze gids en Pisa deskundige. Behalve het adres van een beroemde fietsenmaker adviseerde hij ons het restaurant waar hij zelf werkte. Met uitzicht op de scheve toren en gespecialiseerd in rode biefstuk.

Dat we nu nog buikpijn hebben van de rekening en ik s'nachts nog meer buikpijn van die kiloknaller kreeg vertelde hij er toen nog niet bij. En al was het dankzij wijn en andere drank wel heel gezellig, zo tegen vieren in de nacht werd de lach wat minder gul. Even een biefstukje naar buiten werken zeg maar.
Tegen achten in de morgen was de stemming nog niet heel veel beter. Drie man aan het ontbijt, eentje die hondsberoerd in bed kroop in een laatste poging tot een voorspoedig herstel. Geen overbodige luxe met een ritje van 150 km in het vooruitzicht. Maar helaas een vruchteloze poging.

Gelukkig was er nog wat extra hersteltijd. Te gebruiken voor een bezoekje aan de eerder aangehaalde fietsenmaker. De goede man kan na vandaag weer een fannetje of vier bijschrijven. Giovanni Edo heet de oud coureur en rijwielhersteller. Bij de eerste kennismaking alle regels van de juiste verkooptechnieken en klantvriendelijkheid tartend. "wat? Shimano" gecombineerd met een wegwerpgebaar en dito gelaatsuitdrukking duidelijk zijn afkeuring demonstrerend. "wat een rommel. Het moet het italiaanse campagnolo zijn, deze rotzooi, daar ga ik nog niet eens aan beginnen". (met onze bescheiden kennis van het Italiaans enigszins vrij vertaald).

Nog even een korte beschrijving van de bewuste wielrenwinkel: zeer nostalgisch, de muren versierd met vele truien van grote wielerhelden uit het verleden, helaas wel lichtelijk ontsierd door een in de loop der jaren ontstane dikke laag stof. Verder vele "sierlijke" wielertrofeeen, grote hoeveelheden retro onderdelen en een serie racefietsen die de ontwikkeling van de racefiets goed weergeven. Een zaak voor de liefhebber door de liefhebber dus. En een liefhebber die ons met verve uit de brand hielp.

Tegen elven, een uurtje later dan gepland zaten we dan uiteindelijk op het fietske. Drie man fit en een zeer beroerde Peer. Met gelukkig wel wind mee en uit mededogen een aantal bergen uit het parcours geschrapt. Op weg naar de giro, te bewonderen in casciano. Weliswaar iets minder spectaculair dan de eerder bewonderde tour de france, maar toch wel leuk om eens mee te maken.

De hervatting na de twee uur lange pauze was geen onverdeeld genoegen. Veel en harde wind tegen en heel veel klimmen. "Echt de laatste keer dat ik dit doe" aldus erkende hardrijder Wilting. Een stelling waar hij gelukkig later weer op terug kwam. Om negen uur, net voor het donker dan toch nog aankomst op het campo in Siena. Aldaar opgewacht door gastvrouw Sylvia. Wat een service. "Peter?". " Nee, Ruud", aldus een naar eigen zeggen beledigde R. Ik kan er mee leven.

Morgen weer een mooi rondje. Siena-Siena, over de strade bianche. Een goede 140 km over witte wegen door een fraai Toscaans landschap. Mooi doch pittig. Gelukkig zijn we in principe geen watjes. In principe dus gewoon weer een verslag.


Peer