Wat de vrienden uit Holanda mee namen

De vrienden uit het koude Holanda zijn gearriveerd. En wat namen zij mee? Juist ja, het weer. In deze contreien schijnt het 320 dagen per jaar droog te zijn en in mei is het vrijwel altijd warm. Zoals met alles op de wereld bestaan ook hier uitzonderingen. Gisteren waren we net voor de regen binnen. In de strandtent waar de lunch genuttigd werd stond het kippenvel op de armen. Wel een spectaculair uitzicht naar buiten; zandstorm over de boulevard en palmbomen die nog net niet Uit hun voegen waaiden. Ook vanmorgen prachtig weer om Spanje groen te houden. Al hadden we uiteindelijk dan toch geluk. Om een uur of elf bij een graad of twaalf droog weg bij de Finco Serato. Vier uur en 80 kilometer verder redelijke droge aankomst bij Rick en Erika in het twintig huizen en 95 inwoners tellende Bermejo. Nu onder de veranda bij een graad of 18 wederom met kippenvel op de armen dit verslag aan het typen.

De schuilplaats vinden van de Hollandse vrienden viel een dag of twee geleden nog niet mee. Van hun verblijfplaats, de Finco Serato, had ik alleen maar een postadres en een fotootje van internet. Plan was om naar dit postadres te reizen en daar dan Ben, de eigenaar, te bellen voor verdere uitleg. Kilometertje of zestig fietsen vanaf mijn logeeradres in El Sexmo zou dat moeten zijn. Uurtje of vijf daar wegfietsen leek mij een goed plan. Omdat het gezellig was bij Susan werd dat toch een uur of zes. Uiteraard geen reden tot paniek. Rond half tien is het hier echt donker en dat zou ik gemakkelijk moeten halen. Het geluk leek mij ook nog toe te lachen toen er twee kilometer voor het bewuste postadres een auto langs kwam rijden. Achter het stuur van het voertuig zat Ben van de Finco Serato. De rest van het voertuig werd bezet door Ben, Geert, Geert en Ruud. Inderdaad, de boys from Holland. Soms zitten dingen wel heel erg mee...

De conversatie met de heren in de rijdende auto ging wat moeizaam. Wel begreep ik dat de eindstreep nog een heel eind verder lag en dat het zwaarste nog moest komen. Dat viel wel wat tegen. Zeker omdat het al half negen was. Maar met de juiste informatie zou het allemaal wel lukken. Na de wat lastige conversatie gaf Ben een peut gas zodat het verkeer achter ons niet langer opgehouden werd. Die auto zou ik zo een eindje verder wel weer op een parkeerplaats of inham tegen komen voor een hartelijke begroeting en om te vertellen hoe ik rijden moest. Mijn stemming werd wat minder toen dat niet zo bleek te zijn. Zomaar wat flarden van de stemmen in mijn hoofd op dat moment: het is gvd godgeklaagd, op alle adressen bellen ze me van te voren op om te zorgen dat ik goed zal aankomen en deze klootjavanen laten me het vrolijk uitzoeken. Hoe zou dat nu gaan in de auto, moeten we niet even wachten? Welnee die vind het wel. En zo nog wat gedachten meer. De stemming ging nog ver naar beneden toen er niemand telefonisch te bereiken viel. Geen idee op dat moment hoe ik nog ooit op dat adres zou komen. Na wat op en neer geslenter in het koude dorpje van het postadres ging op een gegeven moment gelukkig toch de telefoon. Na een lastige communicatie werd het duidelijk dat ik nog een hele lange klim te gaan had. En dat ik ergens bij twee gele paaltjes aan het einde van de klim linksaf moest slaan. Het fleurde me niet echt op. Groot was de opluchting toen in het halfdonker weer een auto langs kwam rijden met Ben van de Finco achter het stuur. "Gooi de fiets maar achterin want het is nog een kilometer of vier over een lastig pad" klonk toch best wel als een opluchting.

Mijn minder goede stemming was na de hereniging gelukkig weer snel verdwenen. De niet gestopte gastheer Ben bleek toch een aardige kerel, de honden op het erf waren niet agressief, de douche was warm en het eten goed. Ook de welkomstsangria viel in de smaak. Zelfs zo goed dat we een dag later 70 euro mochten afrekenen voor de zeven liter die we hier uiteindelijk nuttigden. Toch zorgde het samen met de wijn en bier een dag later slechts voor een bescheiden hol gevoel in het toch wel licht vermoeide hoofd.

Qua prestaties op fietsgebied veranderd er zo maar weinig. Ben F rijdt op de klimmen nog altijd iedereen op grote afstand. Broer Geert F gebruikt zijn verstand en rijdt zich niet in de vernieling en ons grootste talent Geert V wacht waarschijnlijk tot de laatste dag met zijn vernietigende aanval. Half negen inmiddels alweer. Tijd voor het Spaans diner. En krachten opdoen voor morgen. Gaat een pittig dagje worden. Bij 16 graden en droog..... Het kon erger.

Hasta luego

Peer