verdiend genieten

Dit verslag komt van een overdreven aangenaam terras. Dat hier op me lag te wachten. Voorzien van rotan meubilair met zachte witte kussens. De hardhouten vlonder waar het geheel op staat zweeft een meter boven zee, het briesje op het vermoeide lijf is erg aangenaam en het uitzicht is fantastisch. Zelfs de muziek van radio Palermo met Zucchero Fornacari, de Italiaanse Andre Hazes, lijkt hiervoor geschreven.

Andere gasten zijn er niet en dus is de barjuf er voor mij alleen. Louter voor de bediening uiteraard. En wat andere kleine diensten. Zoals het maken van de foto die past bij dit verslag. Voor ik hier neerzeeg bereed ik zojuist ook nog eens de mooiste weg tot nu toe in Italie gevonden. Met aan de rechterhand een kleine dertig meter lager uitzicht op een even prachtige als heldere azuurblauwe zee. Aan de andere kant op hele korte afstand stijgen ruwe rotsen een paar honderd meter hoog loodrecht uit de aarde op. Een mens zou er poetisch van worden. Ware ik gelovig dan zou het paradijs er ongeveer zo uitzien. En dat ontmoet je dan zomaar op een doordeweekse maandag. Opperwezen niet benodigd. Een mooie en in mijn ogen welverdiende beloning na 2300 km fietsen door Italie. Met ook nog eens een kleine 25000 hoogtemeters. Zo hoog gaat het vliegtuig morgen niet.

Wel min of meer toevallig dat ik hier terecht kwam. Bij wijze van uitzondering werd einddoel Palermo vandaag al om half een bereikt. Helaas vandaag weinig zin in de hectiek en drukte van een grote Italiaanse stad. Zo fietsen tussen het voortrazende verkeer doet me altijd denken aan de neutralisatie van een wielerkoers. In die eerste paar kilometers voor de wielerwedstrijd echt begint, proberen honderdvijftig wielrenners zo dicht mogelijk bij de bumper van de voorrijwagen te komen. Terwijl er maar plaats is voor een stuk of vijf. Net als bij het fietsen door de drukte van Palermo staan alle zintuigen dan op scherp. Het lijkt op kermis en heeft weliswaar zijn charmes. Maar vandaag dus even liever niet. En daardoor tijd over voor relaxed ontdekkend fietsen. Daar neem ik nog een biertje op.

Dat is wel even andere koek dan gisteren. Tijdens een korte ochtendwandeling door Piazza Armerina liep ik de eigenaar van het pension waar ik verbleef tegen het lijf. Giovanni, kenner van Siciliaanse specialiteiten, joviale gast en aardige kerel, in staat om zonder kennis van het Engels toch een goed gesprek te voeren stond er op dat ik mee een bakske koffie drinken ging. Altijd gezellig en leuk om even bij de locals te horen. Op de terugweg waren er nog complimenten over een foto van een bella donna in een etalage. Duidelijk bedoeld als bruggetje naar de bella donna's voor de Amsterdamse ramen. 'Die zitten daar toch achter de ramen en zwaaien terug als je naar ze zwaait? Met die paus en zo in Rome gaat dat hier nooit lukken.' Hij kijkt er wat weemoedig bij. Een paar dagen eerder was daar in Rome ook al pensioneigenaar Teo. Er heilig van overtuigd was dat vrijwel alle Nederlanders in de vrije tijd redelijk stoned door het leven gaan. De beeldvorming is hier wat vertekend. Wel leuk om daar zo achter te komen.
Door de wandeling en koffieperikelen was de start vandaag uiteindelijk pas veel te laat. En zo ook de aankomst. Ergens tegen kwart voor negen, en alweer bijna donker.

Een dag eerder adviseerde Giovanni me het culinair adres in Piazza Armerina. Aldaar werd het diner genuttigd aan een tafeltje voor twee. De andere tafel in de middelgrote zaal werd bezet door een bescheiden groep van dertig Italianen. Veel groter kan je het contrast niet maken. Gelukkig zijn daar dan mijn steun en toeverlaten Ip3Gs en Ip3. Ip3Gs en ik gaan nu inmiddels twee jaar door het leven als een paar. Na wat eerdere relaties was dit liefde op het eerste gezicht. Helaas bleek toch niet alles rozengeur en maneschijn. Ip3Gs heeft ook wat vervelende trekjes en een moeilijker gebruiksaanwijzing dan aanvankelijk gedacht. Zo was daar het constant verbeteren, ook als ik zeker wist dat ik gelijk had. Of het verbod om naar nieuwe muziek te luisteren. Of in het midden van een gesprek spontaan in slaap vallen. En zo nog wat dingen meer. Daardoor ging het met de liefde snel bergafwaarts. Toen het nog verder escaleerde stuurde ik haar twee weken op therapie. Nu gaat het weer wat beter. En dingen moeten natuurlijk groeien. Ter compensatie 'nam' ik er wel nog eentje bij. Ip3, ook een mooie naam en gemakkelijk te onthouden. Best wel ideaal op een vakantie zoals deze. De jaloerse blikken neem ik op de koop toe.

Maar ik dwaal af. En helaas kan ik hier niet voor altijd blijven. Daarom zo toch maar eens op zoek naar mijn overnachting in Palermo city. Voor ik vanmorgen vertrok nog even het profiel van de gastheer gelezen: journalist, sporter, schrijver van novelles en essays, fanatiek hardloper en een dandy. Op de foto afgebeeld tezamen met een Italiaanse schone. Klinkt toch anders als de keurige huisvader en receptionist in het hotel van afgelopen nacht. Hier valt vast iets meer over te schrijven. Vanzelf te lezen in de volgende blog.

Ciao