Fietsverhalen uit het wonderschone Andalusie

Na een dag of vijf in Andalusie eindelijk eens tijd om wat belevenissen te beschrijven. Cartayima, het gehucht waar ik mij nu bevind is op zondagavond zachtjes uitgedrukt niet bepaald een bruisende metropool. De andere 'grote steden' in de buurt doen daar niet voor onder. Rust is hier het motto. En dat voelde best ontspannen. Voor de eerste keer sinds weken eindelijk weer eens overdreven goed geslapen. Wat ook niet anders kan; de voorbereiding was meer dan grondig.

Dat het een zware dag zou worden was mij des morgens al bekend. Een paar jaar terug fietste ik al eens van Cadiz naar Ronda. Erg mooi maar destijds beestachtig heet en qua inspanning gedurende de rit steeds zwaarder wordend. Daarom nu maar heel slim een overnachting geboekt een kilometertje of twintig ten noorden van Ronda. Helaas staat dat in Spanje niet gelijk met een kilometertje of twintig korter. In een omtrekkende beweging belde ik na tien uur fietsen aan bij Ian in Cartayima; 'hey dude, you like a beer?' Een leuke binnenkomer. Na 190 km fietsen door Spaanse bergen en dalen bij tropische temperaturen smaakt er weinig beter dan een koud pilsje.

Zo'n eerste halve liter is natuurlijk heerlijk. Maar ondanks de zes liter vocht die ik al eerder op de dag naar binen klokte was de dorst nog niet geheel gestild. En hosteleigenaar Ian, type rock en roll, liefhebber van bier en ander destillaat Proostte ook nog graag een keertje mee. Dat werd dus al licht aangeschoten douchen. De Amerikanen moesten toen nog komen. 'A group of girls will arrive at ten' aldus de ruige eigenaar van deze tent; dat klonk nog niet zo heel verkeerd.

Om tien uur vielen ze binnen. Weliswaar geen group of girls, maar het vijftal medische studenten was wel aangenaam gezelschap. Daar moest op gedronken worden. Dat maakt al anderhalve liter. Daarna ging het hard. Dit zijn zeg maar de leukere feestjes. Rondje wodka van de zaak van Ian. Om onze koning en de landseer hoog te houden kon ik dit natuurlijk moeilijk laten schieten. Santé, in een keer achterover. Yuk, maar wel de eer gered. Tijd voor vino. Ian had na een lange Spaanse speurtocht uitgeplozen dat dit de beste goed betaalbare Spaanse wijn moest zijn. Proberen dus. En inderdaad, na vier glazen nog altijd lekker. De foto die rond deze tijd gemaakt werd staat op mijn fototoestel en wordt later hier geplaatst. De gezelligheid spat ervan af. Ian is een aardige gast en deskundig op veel gebieden die het leven de moeite waard maken. Dus ook trots op zijn groene vingers. 'In de zomer staan de planten boven op zijn dakterras keer dan een meter hoog, als je dat dan later maalt krijg je iets heel speciaals.' Proberen dus.

Zo ergens tegen drieën was het op. De oogleden wilden alleen nog maar heel dringend dicht. Op weg naar het slaaphok nog een paar keer flink het hoofd gestoten aan de nogal lage deuropeningen, maar daarna wel direct in soort van diepe coma. De rest van de Amerikaanse vrienden volgden pas een paar uur later. 'Sorry, dat we gisteren zo'n herrie maakten met naar bed gaan' was de verontschuldiging toen ze zo tegen een uur of twee in de middag aanschoven voor het ontbijt. Leuk om dan te kunnen zeggen dat je er totaal niks van gemerkt hebt.

Het schrijven van dit essay was gisteren overigens snel gedaan. Een minuut of tien nadat ik het enige 'restaurant' in Cartayima binnen liep stond Ian met de nieuwe hostelgast Eva voor de deur. Dat eet natuurlijk wel zo gezellig. Dat schrijven kan een dagje later ook nog wel. Zodoende nu weer dapper aan het typen. Lukt nog best wel aardig. Voor de eerste keer deze vakantie solo in een restaurant in Ronda. Vanmorgen reed ik dit mooie plaatsje binnen na een korte en erg plezierig tochtje fietsen. Meteen daar achteraan volgde Ian; in Cartayima is de pinautomaat helaas nog niet uitgevonden en mijn beurs was leeg. Dan maar zo oplossen. Na Ian was daar ook nog Eva. Ook geïnteresseerd in al het moois van Ronda. Was erg gezellig om daar een dag lang Ronda mee te verkennen. Zelfs het museum van allerlei verschillende dingen hebben we daar bezocht. Tegen zessen mocht ik haar uitzwaaien naar Cadiz.

En zo wordt deze vakantie kwantitatief vrouwtechnisch wel een vet record. Zelden trok ik in vakanties in zo'n korte tijd met zoveel vrouwen op. Weliswaar allemaal nogal platonisch maar dat mag de pret niet drukken. Het begon al in het vliegtuig. Tussen sinds kort ex lief Nicole en vriendin Esther in bevond ik mij in goed gezelschap. Al bracht dat dan nog niet direct geluk. Eerst ruim een half uur vertraging met het vliegtuig, na aankomst gevolgd door autoverhuurstress en the bitch van Europcar. 'U heeft een Seat Ibiza besteld. Prima, dan hebben wij hier voor u een Fiat Panda.' Onze opmerking dat de Panda toch echt iets anders was werd luchtig gepareerd. 'Nee hoor, dat is ook een auto met vijf deuren en een stuur en dat is toch echt hetzelfde'. En een ferarri zit een klasse lager. die heeft namelijk maar twee deuren. Dat soort logica zeg maar. Discussie was niet mogelijk. En ook niet iets waar het hoofd om een uur s'nacht bepaald naar stond. Zodoende stonden we om half twee s'nachts voor de Fiat Panda in het wagenpark van Europcar. Het minivoertuig stond zo ongeveer tussen twee Seat Ibiza's geparkeerd. De neiging om 'the bitch' met stoom uit de oren en rood doorlopen ogen alsnog achter de balie uit te trekken kon nog net voorkomen worden. Drie personen en een fiets in een Panda paste overigens net. Wel was ik blij dat ik tegen tweeën in Sevilla het voertuig kon verlaten. Een zwarte beoordeling op internet en boze mail naar autoverhuur doyouspain staat nog in de planning.

Het rondje Sevilla een dagje later met de dames was ontspannen. Sevilla blijft een erg mooie stad en het is leuk om als een soort van semideskundige reisgids te fungeren. Enig minpuntje van vandaag was dat het me wederom niet lukte om de kathedraal van binnen te bekijken. Ik moet dus nog eens terug. Wel goed gelukt was het culinaire hoogtepunt van deze dag. Azotea werd ons aangeraden door de eigenaresse van mijn overnachtingsadres. Het bleek geen loze informatie. Zelden at ik zo lekker op vakantie. Wat mij bettreft best vergelijkbaar met het twee sterren Michelin restaurant Beluga in Maastricht. Het leuke is dat je zoiets in een soort van huis, tuin en keukenrestaurant niet bepaald verwacht. Mooie afsluiting van een eerste dag vakantie dus.

Aardige samenvatting van het tripje tot dusver. Al mist er nog een reisje en en verblijf in Cadiz. Helaas gaat hier de muziek uit en ben ik volgens mij nog de enige gast in dit restaurant. Wordt vervolgd dus.