treinen voor beginners

Het bevalt me goed hier. Gisteren zelfs naar huizen wezen kijken. In Pompeii, een oude stad vlak bij Napels, een paar duizend jaar geleden overdekt met het braaksel van de Vesuvius. Daar zit vast nog wel een leuk klushuis tussen, denk je dan. De aanblik van het geheel viel me niet tegen. Sterker nog, ik vond het zelfs erg mooi. Het voelt daar werkelijk aan alsof je rondloopt in een tweeduizend jaren oude stad. Soms luguber ook, veel ongelukkigen zijn destijds in hun slaap verrast. In die houding zijn ze later vanonder de dikke laag puin en stof weer tevoorschijn gekomen. En tentoongesteld. Zo wordt je dan twintig eeuwen na je dood toch nog een min of meer bekende Italiaan.

Alles bij elkaar heb ik daar een uur of zes bezichtigd. Zelfs nog wat aardig volk ontmoet in het bordeel. Nogal ranzig en speciaal daar. Met stenen bedden voorzien van stenen kussens om de liefde op te bedrijven. Ook de knap beschilderde muren zien er overal nog goed uit. Blijft lang mooi, dat spul. Maar al was ik dan van alles onder de indruk, een goede keus heb ik nog steeds niet kunnen maken. Ook omdat er nog maar weinig mensen wonen. En er overal wel heel veel aan gebeuren moet. Maar ik kom er zeker nog eens terug.

Ik typ dit verhaal nu in de trein. Die niet heel snel maar toch gestaag richting einddoel Villa San Giovanni boemelt. Door een schitterend landschap. Aan mijn rechterhand constant de blauwe zee met mooie strandjes en idyllische baaien, aan mijn linkerhand een woest en erg groen berglandschap. Daartussen de secundaire kustweg. Over deze tweebaansweg had ik eigenlijk willen fietsen. Na bestudering op google maps durfde ik het toen niet aan. Het nu live bekijkend denk ik dat het toch wel doenbaar is. Wel wat smal, maar heel veel verkeer rijdt er niet overheen. Misschien in de toekomst nog eens doen.

Helaas duurde het vandaag nogal even voor ik eindelijk op de goede weg zat. Om negen uur s'morgens stapte ik samen met de Duitse kennissen in Pompeii in de trein op weg naar Napels. Vandaar zou ik dan de trein nemen naar Villa San Giovanni. En daar dan overvaren naar Messina in Sicilië. Dat was het slimste. Aldus de locals in de albergo van Pompeii. Viereneenhalf uur later sta ik weer stil voor een tussenstop bij het station van Pompeii. Inderdaad, hetzelfde vanwaar ik om negen uur vertrok. Daartussen, heel veel ergernis. Korte opsomming: in de rij voor het loket in Napels, opnieuw in de rij want geen nummertje getrokken, sorry meneer, voor de fiets moet u een regionale trein hebben, door naar de rij bij informacion, sorry meneer, dat gaat niet, u moet de boot hebben, naar de winkel voor de boottickets, die me niet begrepen, ik boos weg, naar de tourist information, weer rij, kwartier later aan de beurt, wat meneer? geen trein naar het zuiden, dat lijkt me sterk, mij ook ja, ik ga het voor u vragen......
En zo ging het nog een half uurtje door. Waarbij de stoom inmiddels aardig uit de oren kwam. En de neiging om beambten vanachter hun balie vandaan te trekken onbedwingbaar sterker werd.

Toch zat ik uiteindelijk om een uur in de juiste trein. Alleen niet met helemaal het juiste ticket. Dit werd duidelijk in een 'gesprek' met de in het geheel geen Engels sprekende conducteur. Maar wel heel vriendelijk. Zonder de hulp van deze man, die zo ongeveer het hele treinrooster uit het hoofd kent, was ik heute abend zeker pas erg laat of helemaal niet op de juiste bestemming aangekomen.

Voorlopig weer op de juiste weg dus. Aankomst over een uur. Daar kan zelfs de tegenover mij zittende gruwelijk uit zijn bek stinkende Italiaan niets meer aan veranderen. Nou alleen nog hopen dat ie niet meeleest en de Nederlandse taal niet machtig is. Op naar de boot.

Wordt vervolgd