Epiloog

Na drie Italiaanse zondagen typ ik nu weer in de achtertuin van mijn Eindhovense stadsvilla, gelegen in het pittoreske Meerhoven. De buxus is geknipt en de vissen zijn gevoerd. Het min of meer standaard rondje Weert op zondagmorgen zit er ook weer op; tachtig kilometer fietsen in een goede tweeënhalf uur. Voor het dertiende jaar of zo. Het rondje is nog steeds hetzelfde. Alleen de koffiejuf wordt langzaam ouder. Om die er als maatgevend voorbeeld zomaar weer eens bij te halen. Dit rondje fiets ik nu al minstens net zo lang als ik werk bij mijn baas in het Cathrien. Morgenvroeg meld ik me daar weer netjes om acht uur. Voor volgens de deskundigen een speciale dag. Twaalfeneenhalf jaar ben ik dan al daar. Men zegt een reden om te vieren. Ik twijfel of dat echt zo is. Eigenlijk voelt het als iets te lang en iets te burgerlijk. En hoe dan ook wat minder avontuurlijk dan het leven in de afgelopen weken.

Zoals amper zes dagen geleden nog in Palermo. Hoewel de voortekenen goed waren ging uiteindelijk toch niet alles volgens het verwacht patroon. Om vier uur mailde ik de gastheer dat ik mijn geliefd terras en daarmee ook Theresa, binnen een uurtje ging verlaten. Verwachte aankomst op zijn adres, de Via Maqueda, nummer 148, om ruwe schatting half zes. Bij wijze van uitzondering stond ik daar keurig op de afgesproken tijd. Helaas bleek nummer 148 een flatgebouw, met een kleine twintig bellen. Lastig dus. Daarom eerst maar eens het nummer uit het bericht op IP3 gebeld. ‘Dit nummer is helaas niet in gebruik’, vertelt de stem van de vriendelijke Italiaanse telefoonjuf op de band. Wederom lastig. Daarom nog maar eens naar mijn bericht op de site van Airbnb gekeken. Na het vergelijken van de foto's moet dit toch echt de goede flat zijn. Alle verschillende bellen uitproberen is de enige oplossing die ik op dat moment bedenken kan. En dan maar hopen dat er geen agressieve Palermonaren tussen zitten. De maffia is hier schijnbaar nogal berucht en agressief. Het resultaat bemoedigd niet. Wel veel onbegrip en niet verstaan. Maar geen gastheer Daniel. Op dat moment is er lichte ergernis maar zeker nog geen reden tot paniek. Het is nog vroeg en met mezelf druk maken schiet ik weinig op. Mooie gelegenheid ook voor een verkenningsrondje door Palermo op de fiets.

Het fietsend wandelrondje is speciaal. Dit is geen geijkte toeristenstad. Op veel plaatsen is het onverzorgd en smerig. Doordat fietsen net wat sneller gaat dan wandelen rijd ik al snel een aardig eindje weg. De buurten waar ik in terecht kom stellen me zachtjes uitgedrukt niet echt op het gemak. Mijn vriendelijke en nieuwsgierige blik wordt niet overal op eenzelfde vriendelijke manier beantwoord. Waarschijnlijk woont niet iedereen hier helemaal legaal. Het doet me denken aan de schaduwmaatschappij zoals die indrukwekkend verfilmd is in het ijzersterke Biutifull, een film die ik een jaartje geleden zag in het heel wat relaxtere Eindhoven. Niet gezellig en niet leuk dus, maar het maakt wel indruk. Een afsluiting die eigenlijk wel goed past bij deze reis. Of zelfs een belangrijke reden vormt waarom dit soort tripjes hoog op de verlanglijst blijven staan.

Niet iedereen begrijpt dat. Dat je alleen op vakantie gaat, dat volgt de medemens nog enigszins. Niet iedereen heeft tenslotte zin in dit soort reizen en je moet toch wat. Dat je vooral het "alleen gedeelte" van de reis het meest waardeert gaat er meestal minder makkelijk in. Saai, niet gezellig en niet leuk en daarom zeker nooit doen zijn zomaar wat algemene vooroordelen. Niet altijd per direct zo uitgesproken, wel vaak non-verbaal gecommuniceerd. Gelukkig kan ik mij daar wel in vinden. Sterker nog, het doet me goed. Reizen op deze manier is inderdaad vaak niet gezellig; leuk is ook niet mijn eerste gedachte als ik door de achterbuurten van Palermo struin. Zes uur fietsen in de regen, afgebroken fietsendragers, beklimmingen die langer duren dan verwacht of wilde honden die me achtervolgen categoriseer ik ook niet in de eerste plaats als leuk. En toch is het geweldig en kan ik mij geen mooiere manier van reizen voorstellen. IJzersterk bewijs ook dat een gebrek aan gezelligheid en leuk zeker niet synoniem staat voor saai en af te raden . En geen onplezierig inzicht te bemerken dat er dingen zijn op deze aardbol die het nogal overschatte gezellig leuk een aardig eindje overstijgen.

Toch overtuig ik hier waarschijnlijk niet voldoende mee. En omdat ik schijnbaar toch zoiets als een sociaal wezen ben, gevoelig voor begrip en affectie en liever niet gezien als weirdo op de fiets maak ik het concreter. Begrip door communicatie zeg maar. Of voortschrijdend inzicht in de werking van het eigen organisme.

Zo is er de door mijzelf begeerde en wat vreemde afwijking van het gelukkig worden louter van het ronddraaien van pedalen. Zeker op bepaalde dagen als de benen soepel voelen stijgt het geluksgevoel evenredig met het klimmen van de weerstand. Signalen uit de spieren stijgen op naar de grijze massa en vertellen hoe geweldig het wel niet gaat. Endorfinen, kleine partikeltjes geluk, dwarrelen daarbij vrolijk door het hoofd. Daarbovenop komen de Italiaanse vergezichten. Uiteraard ook inwerkend op het gemoed. Bij tijd en wijle zelfs overweldigend. Romantiek noemen ze dat in de schilderkunst. Die daarmee ook weer beter te begrijpen valt. Mooi als dingen zo in elkaar vallen. Maar het echte vuurwerk komt pas bij het ontsteken der muziek. Elk landschap en elke stemming vraagt om zijn eigen specifieke geluid. Net zoiets als een speciale wijn, gemaakt voor een bepaald gerecht. Blaudzun past bijvoorbeeld perfect bij glooiende Toscaanse vergezichten en een temperatuur van 23 graden. Beiden worden hierdoor een procentje of 78 mooier. Bij de grimmige rotsen van de Etna zijn de Foo Fighters of Nirvana beter op zijn plaats. Achterna gezeten door een wilde Siciliaanse hond kies ik voor Frans Bauer of Andre Rieux. Enige agressie is dan aan te raden.

Een groot gedeelte van de afgelegde 2300 kilometer peddel ik zo rond. Het zorgt soms voor euforische gevoelens. Dit moet de stemming van de koe zijn die na zeven maanden verplichte stalrust een salto achterover in de wei maakt als ze weer naar buiten mag. Mezelf nog beter voelen dan op deze momenten gaat me hoe dan ook niet lukken; een plezierige constatering.

Zelfs in goed gezelschap ontstaat deze toestand minder snel. De Amsterdammer waar ik onderweg een kilometertje of veertig mee opfietste had dezelfde ervaring. ‘In het begin van mijn reis reed ik samen met een vriend. Onderweg praat je dan veel met elkaar. Wel gezellig, maar daardoor mis je ook heel veel. De laatste weken rijd ik alleen en dat maakt het veel intenser. Je ziet veel meer en je denkt dieper over dingen na. Soms kom ik iets moois tegen en ga ik zonder schuldgevoel een paar uur lang een stad of dorp bekijken. Prachtig vind ik dat’. Aldus de vriendelijke Amsterdammer onderweg op een terras, terwijl hij daarbij tevreden een sigaartje opstak. Ik kan mij in zijn analyse vinden. Alleen reizend zie je meer van de omgeving. Een zwaluw die eindje meevliegt zie je als een vriendelijke vriend. Hagedissen hoor je door de struiken ritselen en zie je regelmatig voor je wielen wegsprinten. Gedurende de dag vallen er leuke gedachtenspinsels binnen die je dan weer kan gebruiken voor je blog. En er is geen mooiere manier dan deze om te luisteren naar je favoriete muziek of muziek die later favoriet gaat worden.

Ook intenser zijn de minder plezierige zaken. Zoals de uiteindelijk toch wel ontstane ergernis over de gastheer die drie uur na aankomst in Palermo nog steeds niks van zich laten horen had. Net na achten uiteindelijk toch een bevrijdend sms’je. Sorry, didn’t receive your mail. The number is 3A… Slaapplaats toch in orde dus. De gastheer is wat nukkig en doet me denken aan een kruising tussen de beroemde Nederlander Erben Wennemars en de iets minder beroemde maar daarom niet minder boeiende ex top mountainbiker Ernie Frieke. Getuige enkele ingelijste krantenartikelen aan de muur schreef de man wel echt enkele boeken over het minder florisante leven in Palermo veroorzaakt door de maffia. Boeiende gesprekken levert dit helaas niet op. Na wat korte wetenswaardigheden geeft hij aan vanavond vriendinlief te gaan verblijden en niet te weten of hij daarna nog terugkomt. Echt vrolijk kijkt hij er niet bij. Als ik tegen half twaalf na een hapje eten weer het appartement betreedt zit de schrijver wat nors te klikken achter zijn pc. Girlfriend was waarschijnlijk deze avond niet zo in de stemming.

Een kleine zes uur later zit ik al weer op de fiets. Richting vliegveld. Slechts een kilometertje of vijfendertig en ruim op tijd weg. Ik doe het rustig aan. Tijd genoeg nog voor een bakje koffie onderweg. En voor wat foto’s. En een praatje met de Nederlanders die ik tegenkom en die onderweg zijn naar het vliegveld. Het laatste praatje op het vliegveld met de Italiaanse die wilde weten of dat reizen met de fiets heel soepel ging werd eigenlijk wat te veel van het goede. U heeft nog vijf minuten om in te checken sir zorgde uiteindelijk toch nog voor bescheiden stress. Een goede vier minuten later lever ik precies op tijd mijn fiets in bij de balie van Ryanair. Het is wel eens slechter afgelopen. Een kleine zeven uur later begroet ik na een afwezigheid van drie weken weer mijn vissen vanaf de plek waar ik nu zit. Volgende fietsvakantie over negen dagen. Bij de buren, die vanavond schijnbaar tegen ons een potje voetballen.

Peer