voor het donker op de klep

Na twee dagen aankomst in het donker vandaag maar eens op tijd gestopt. Voel me nu een heel stuk beter dan gisteren rond deze tijd. Precies vierentwintig uur geleden zat de afdaling van de mooie klim naar de Etna zo ongeveer in een afrondende fase. Half tien is het als ik dit typ in Trattoria Ducezia in Noto. En net als gisteren al weer heel erg donker. Een dag daarvoor was de aankomst in Messina ook al niet heel gelukkig. Na de wat moeizame treinreis een secondje of twintig te laat om nog op de boot te springen. En daardoor pas om tien uur weer voet zettend op het vaste land. Mooie tijd voor een zoektocht naar een slaapplaats voor de nacht. Die met hulp van een vriendelijke Italiaan zo tegen elven gevonden werd. Het moet ook niet allemaal vanzelf gaan.

De compensatie kwam een dagje later. Hoewel mijn geloof in goden nogal sterk beperkt is waren de denkbeeldige versies daarvan mij vanaf het wakker worden goed gezind. De eerste meevaller was er al rond negenen. Bij kluswinkel Novella Giovanni hadden ze zomaar spanbanden. Gevonden na een speurtocht van amper tien minuten. Broodnodig ook; bij een valpartij in de trein een dagje eerder sneuvelde de oude waardoor de tas onder het zadel monteren niet meer mogelijk was. Dat de goede man ook nog velcroi (Italiaans voor klittenband) in de aanbieding had was helemaal een onverwachte meevaller. Als de zelfbedachte constructie van spanband met klittenband dan ook nog eens goed werkt geeft dat de burger helemaal moed. De afgelopen 300 kilometer is er niks meer afgevallen. Verder ook nog eens als trapondersteuning een noordooster windkracht drie in de rug en een bijzonder mooie route. Kilometers lang, stukken fietsen op twintig meter afstand van de helderblauwe middellandse zee, het maakt een mens vrolijk.

Allemaal te mooi dus eigenlijk. En niet spectaculair genoeg voor deze blog. Gelukkig was daar nog de beklimming van de Etna. Ergens rond half acht ontmoette ik het bordje Etna Sud: 10. Een mooi extra lusje voor mijn aankomst in Catania. Maar vanwege het risico van een afdaling in het donker niet bepaald verstandig. Daarom maar een compromis met mezelf. Maximaal tot 1100 meter hoogte klimmen (bescheiden hoogterecord voor deze vakantie, en dan omdraaien en als een haas naar Catania).

Helaas heb ik voldoende zelfkennis om te weten dat ik niet heel sterk ben in afspraken met mezelf. Elfhonderd werd twaalfhonderd, honderd meter meer ging ook nog wel. De "verkorte" afslag op 1800 meter hoogte kwam uiteindelijk zowel geroepen als te laat. Met een snel invallende duisternis en nog 30 kilometer naar Catania werd ik toch zomaar een beetje bang. Terecht, zo bleek al snel. De afdaling was niet echt een pretje en waarschijnlijk honderd keren spannender dan een ritje in de terminator op de Woenselse kermis. Gelukkig zit ik hier nog steeds en zijn er schijnbaar geen nadelige gevolgen. Op de stress na bij mijn moeder dan, die waarschijnlijk niet blij is als ze dit leest.

Met zo'n mooie rit als gisteren kon het vandaag eigenlijk alleen maar tegenvallen. En dat deed het ook. De eerste 30 kilometer gingen over de ss15. Een voor fietsvakanties veel te drukke weg, met constant met hoge snelheid langsrazend gemotoriseerd verkeer. Ook daarna werd het niet veel beter. Blijvend saaie wegen met weinig mooie vergezichten. En dan ook nog eens verre van hersteld van de late klim naar de Etna een aantal uren eerder. Helaas heeft elke fietsvakantie wel een ritje als vandaag. Rustig aan en niet forceren is dan het devies. En op tijd de fiets parkeren. Het bracht me in het wonderschone Noto. Schijnbaar ook al op de Unesco lijst van speciale bezienswaardigheden. Al de zoveelste deze vakantie. Ik word nog eens een specialist.

23.01 is het inmiddels. En er staat nog een halve kan wijn. Mooie tijd dus om
het typen van dit verslag te verwisselen voor wat vinologisch genot. En dit verslag weer bij de lijst te zetten. Morgen nog eens kijken of er niet te veel onzin instaat. Nog maar drie dagen tot Palermo.

Ciao