dit eitje was wel erg hard gekookt

Eitje voor vandaag. Aldus de woorden van vanmorgen op mijn facebook. Dit typend zit ik nu bij Pepe aan het zwembad in de tuin, getooid in een sexy witte handdoek en mijn slippers. De rest is helaas soaking wet en hangt te drogen in een toch nog opgekomen waterig zonnetje.

Nee, dan gisteren. Een wonderschone dag waar alles meezat. Al waren er bij aanvang nog wel wat problemen met de afgebroken pakkendrager. De tas met een spanband aan het zadel sjorren combineert helaas niet echt geweldig met het Italiaanse wegennet. Het remt overigens wel uitstekend als zo,n tas er af valt en het achterwiel blokkeert. Dit gebeurde vandaag diverse malen. Het vreet banden en voelt niet echt aangenaam, zeker geen feest tijdens snelle afdalingen. Daarom hield ik mij vandaag maar in. Soms ben ik verstandig.

Gisteren was dus mooi. En lang. Na het gedwongen korte rondje van de dag ervoor was het tijd voor compensatie. De door mij zelf uitgezette route was mooi en pittig. De Italiaanse sfeer op deze dag omschrijf ik als zondags rustig, soms overgaand in lui lamlendig. Niet vervelend echter. Ter compensatie waren er de cyclisten. Wielrennen in deze streek is populair. Hele groepen renners kwam ik tegen. Velen reed ik zelfs met dubbele snelheid voorbij, altijd goed voor ego en moraal. Al is de prestatiegerichte wielrenner minder blij met de in de klim passerende pakezel. Dit leedvermaak maakt het voor mij wel weer extra leuk.

Halverwege de derde lange klim van deze dag had ik geluk. In de klim voorbij gereden door enkele Italianen. Met een snelheid die ik net kon volgen. Uiteindelijk zat ik een kilometertje of twintig in het wiel. Toch wel prettig en gezellig na de lange soloritten. Behalve de fanatieke wielrenners vandaag maar weinig activiteit in de Italiaanse dorpen. Men zit op de bank en staart wat voor zich uit. Als je langsfietst kijken ze je aan of je niet helemaal goed spoort. Ze hebben een punt.

Precies na de geplande 180 km fietsen passeer ik zomaar toevallig een albergo. Toch wel plezierig als je hem voorzichtig begint te knijpen voor een overnachtingsplaats. Vroeger was ik overigens doorgereden. Heel neurotisch; om de tweehonderdkilometer grens te breken, of zoiets. Het verstand komt gelukkig met de jaren.

Vandaag was dus andere koek. De meest beroerde dag uit mijn fietsvakantiecarriere. Eerst was daar de route, nog geen glimp van de fraaie vergezichten van een dagje eerder. En hoe dichter ik bij Pompeii kwam des te erger het werd. Verder kon ik me nog vaag iets herinneren van stakende napolitaanse vuilnismannen. Vandaag gemerkt wat dit voor gevolgen heeft. Overal langs de weg liggen hopen rotzooi. Als je van de lucht van rottend afval houdt is het hier het paradijs op aarde. Mij kon het helaas wat minder bekoren.

En dan was daar nog het weer. Vandaag zag ik Italie door de regendruppels op mijn bril. Het begon met lichte regen, de laatste vijf uur viel het er met bakken uit. En dat ging dan ook nog door industrieel en stedelijk gebied. Over slechte wegen. Ook zonder nattigheid niet bepaald la bella Italia. Het was vandaag slalommen tussen grote en kleine gaten in de weg. En dan was daar nog het overdreven druk verkeer. Met automobilisten die geen begrip opbrengen voor de tot op het bot doorweekte en verkleumde fietser. Om de ellende compleet te maken was de Garmin vandaag niet overdreven accuraat. Regelmatig reed ik daardoor rondjes rond de snelweg of strandde ik in een doodlopende weg. Het bekende Geert gevoel zal ik maar zeggen.

Stevig doortrappen was er dus niet bij. Wat synoniem staat voor niet warm kunnen worden. Resulterend in de bibbermodus. En alleen maar natte spullen.
Toch heb ik het weer gehaald tot Pompeii. Na de zeer langdurige warme douche was de kou verdreven, het eten was goed, en de medegasten zijn aangenaam gezelschap. De eerder vandaag gedoofde frisse moed is dan ook weer volop aanwezig.
Morgen een dagje zonder fiets. Op zoek naar de overblijfselen van een heel erg oud Pompeii. Een dagje later een verplaatsing met de trein naar Messina. Alwaar ik de boot neem naar Sicilie.

Wordt vervolgd